Czy można spalać odpady płytowe?

Pytanie czy płyta wiórowa i pochodne są biomasą w zasadzie jest bardzo proste. Podstawowym składnikiem płyt drewnopochodnych jest drewno, które stanowi ponad 90% składu oraz substancje dodatkowe: żywicę klejową mocznikową, parafinę jako środek hydrofobowy oraz laminaty lub folie zawierające zwykle w swym składzie zadrukowany papier nasączony żywicą. Wszystkie substancje dodatkowe stanowią w płycie na ogół nie więcej niż 10% masy. Dodatki te są różnorodne chemicznie, a na ich temat napisano już wiele publikacji. Są to związki organiczne występujące także w przyrodzie, które zawierają w swym składzie przede wszystkim węgiel, wodór i tlen, a niektóre także w niewielkich ilościach azot. Zarówno żywica klejowa, jak i parafina nie są kwalifikowane do substancji niebezpiecznych, a produkty które je zawierają są przeznaczone do bezpośredniego kontaktu z człowiekiem i z żywnością.

W związku z wieloma zapytaniami dotyczącymi możliwości spalania płyty i jej pochodnych w kotłach typu A produkcji Connectpol.eu, przeprowadziliśmy szereg prób pod kątem zarówno efektywności spalania, jak i emisji spalin. Obecność żywic i parafiny zmienia w niewielkim stopniu wartość opałową paliwa i jego sposób palenia się w stosunku do drewna litego.

Zatem patrząc na urządzenie pod kątem efektywności spalania i emisji spalin jest to doskonałe paliwo. W produkowanym przez firmę Connectpol.eu piecach płyta spala się całkowicie, a skład spalin nie odbiega od tych z drewna czystego. I na tym entuzjazm się kończy, ponieważ ustawodawca polski odmiennie niż jest to przyjęte w krajach Unii Europejskiej, z góry założył iż w płytach drewnopochodnych mogą znajdować się składniki niebezpieczne dla środowiska.

Można je wprawdzie spalać w piecach wyposażonych w dodatkowe palniki gazowe i stały monitoring składu spalin z rejestracją lub dopuszcza się ich spalanie po uprzednim przebadaniu każdej partii opału w akredytowanym laboratorium pod względem składu chemicznego, co jednak mija się z przepisami dotyczącymi produkcji materiałów mającymi bezpośredni kontakt z człowiekiem i żywnością. Patrząc z punktu widzenia ochrony środowiska, „pierwsze przykazanie” mówi, że należy dokonać wszelkich możliwych starań, aby odpad, który powstaje w procesie produkcji, utylizować w miejscu jego powstawania i taka zasada obowiązuje w całej Unii Europejskiej. Ustawodawca niemiecki rozwiązał problem w ten sposób, że drewno oraz jego pochodne podzielono na cztery grupy w zależności od składu substancji dodatkowych, a dopuszczenie do spalania poszczególnych grup jest zależne od mocy kotła, w którym jest ono spalane.

Wszystko jest czytelne i każdy zainteresowany wie, jak zamienić powstający odpad na energię. Obowiązujące u nas przepisy nie określają sprawy w sposób tak czytelny, dlatego też czasem trudno dokonać ich jednoznacznej interpretacji. Zdarza się nawet, że obowiązujące przepisy wzajemnie się wykluczają.

 Zobacz artykuł w Kurierze Drzewnym